Schotse Hooglander

Zoals de naam het al aangeeft komt zij van de Schotse Hooglanden.
Het is een heel oud type runderras, betrekkelijk klein van stuk en bijzonder taai.
De Schotse Hooglander is robuust en weerbestendig (d.w.z. dat het zomer en winter buiten leeft). Bovendien heeft het een minimum aan verzorging nodig.
De kalveren komen zonder menselijk ingrijpen en de koe zorgt goed voor haar kalf.
Hieronder zie je Brendy (zo heet deze jonge dame) toen ze net bij ons was.




Vorig jaar (2002) hebben we in augustus een stier erbij gehad om haar te dekken, want voor een Schotse Hooglander is het toch beter om samen met een soortgenootje te staan. Tot nu toe heeft ze met een heleboel rammen gestaan, wat ook best gaat. Soms lag ze onder het afdakje met al de rammen om haar heen.
Jammergenoeg bleek Brendy niet gedekt te zijn, wat ons eigenlijk niet zo bevreemdde, aangezien de stier een gezwel bleek te hebben.
In april werd ons een jong Schots Hooglandertje aangeboden. Alles afwegend hebben we toen besloten haar te nemen.
Toen de veewagen eraan kwam had je Brendy moeten zien. Ze rook het al voordat ze eruit kwam. Eenmaal eruit gekomen werden de rammen even weggedirigeerd om onze nieuwkomertje de ruimte te kunnen geven. Nu zijn ze onafscheidelijk en moedert ze enigszins over het jonge ding. We hebben besloten haar Betsy te noemen.





Betsy is jammergenoeg overleden. In de zomer van 2004 hebben we weer een stiertje geregeld voor het tweetal. Brendy was er in eerste instantie niet zo van gecharmeerd, maar Betsy wel. Betsy heeft een ontsteking opgelopen bij de dekking. We zagen dat ze op een gegeven moment niet zo tierig meer was en hebben toen de dierenarts erbij gehaald. Deze vertelde dat dit hoogstwaarschijnlijk wel over zou gaan, maar als het binnen drie dagen niet over zou zijn dan zou ze alsnog een antibiotica-spuitje krijgen. Inderdaad de volgende dag leek het net of ze beter werd, maar helaas schijn bedriegt. Twee dagen later lag ze dood in de wei. Oh wat deed dit ons verdriet. Niet in woorden uit te drukken. Verslagen waren we.
Maar goed het leven gaat door en Brendy was ook behoorlijk ontdaan toen we Betsy van de wei haalden.



Inmiddels is Big Mack (zo noemden we het stiertje) opgehaald en hebben we er weer een kalfje erbij, omdat we bang waren dat Brendy het nu niet zou verdragen zonder een soortgenootje.
Het is wel een klein "prutsje". Ze is ook net van haar moeder.
We kregen de opdracht om vooral in het begin regelmatig te gaan kijken. Alles leek goed te gaan d.w.z. geen uitbraken. Mooi niet! Op de tweede dag kregen we een telefoontje dat het kalf buiten liep. Tja wat nu. Zo eenvoudig zal het niet zijn om dat prutsje naar de wei te leiden, immers ze is vast op zoek naar haar mamma. Maar met vereende krachten en het allerbelangrijkste het roepen van Brendy hebben we haar toch vrij gemakkelijk terug op de wei gekregen.
Een naam hebben we nog niet voor het kalfje, maar de aankomende maanden zullen we er wel eentje verzinnen, die bij haar past.



Prutsje houden we maar als naam, we zijn er nu zo aan gewend dat we het maar zo houden. Ik vind haar persoonlijk een koddige uitstraling hebben.
Inmiddels hebben we sinds enige tijd een eigen stiertje. Deze is wel klein, maar dat hebben we juist gedaan omdat Prutsje nog jong is en mocht hij haar toch dekken dan kan dat hoogstwaarschijnlijk geen kwaad.
We noemen onze eigen "stier" Bullie. Ook hij vond het nodig een keer uit te breken en net toevallig dat ik ze ging voeren. Dat was wel even schikken. In eerste instantie zag ik hem niet (ik zag ons al de boomgaarden af te moeten zoeken), maar al gauw zag ik hem in de moestuin staan van de buren. Snel naar huis gegaan zodat we hem samen weer terug konden leiden. Dit geschiedde booven verwachting heel snel. Tja zijn harem gaat boven alles!